Audiometria mowy, zwana też audiometrią słowną lub — w od­różnieniu od audiometrii tonalnej — audiometrią wokalną, jest dziś  jednym z najbardziej istotnych części badania audiologicznego.

Badanie słuchu tonami czystymi, aczkolwiek daje obraz jego istotnej ostrości, nie jest jednoznaczne z określeniem zdolności rozumienia mowy. Doświadczenie wskazuje, że istnieje szereg stanów, w których mimo dobrego słyszenia tonów czystych rozumienie mowy jest poważnie zaburzone (schisacusis) i odwrotnie – gdzie mimo dużego ubytku słuchu mowa rozumiana jest dość dobrze. Ilustracją pierwszego przykładu jest złe rozumienie mowy przez ludzi starszych, drugiego – dość dobre rozumienie mowy przez ludzi z resztkami słuchu po właściwie przeprowadzonej rehabilitacji.
Pomiary dla mowy mogą być stosowane w diagnostyce do zbadania zdolności przetwarzania i stopnia wpływu na ten proces uszkodzeń w uchu środkowym, ślimaku, nerwie słuchowym, w drogach w pniu mózgowym i ośrodku słyszenia w korze mózgowej.
Słowa są kompozycją dźwięków o określonym natężeniu i wysokości co w sumie składa się na ich barwę. Ponieważ nie są to tony czyste, skład poszczególnych głosek zależny jest zarówno od tonu podstawowego jak i od tonów harmonicznych. 

Cechy fizyczne mowy i cechy fizjologiczne obwodowego narządu słuchu — zarówno jego części przewodzącej, jak i odbiorczej – decydują o doprowadzeniu złożonych bodźców dźwiękowych, składających się na mowę, do ośrodkowego układu nerwowego. Te czynniki składają się na słyszenie mowy, co nie jest równoznaczne z rozumieniem. To ostatnie jest złożoną funkcją psychiczną, zachodzącą na poziomie ośrodkowego układu nerwowego, a więc między jądrami ślimakowymi na granicy rdzenia przedłużonego i mostu a korą płata skroniowego. Tutaj następuje rejestracja sygnałów dźwiękowych, ich kodowanie, a więc kojarzenie ze znanymi pojęciami i rozpoznawanie ich znaczenia. Bodźce dźwiękowe docierają obu usznie i — jak wskazują badania — jedno- lub obuuszne słyszenie nie jest obojętne dla rozumienia mowy. Znajduje to swój wyraz zwłaszcza w schorzeniach ośrodkowego układu nerwowego, kiedy kojarzenie bodźców dochodzących z obu uszu ulega zaburzeniu.

Zadania Audiometrii Mowy

• jakościowa i ilościowa ocena niedosłuchu
• sprawdzenie funkcjonowania układu słuchowego osoby badanej (wydolności całej drogi słuchowej łącznie z OUN)
• ocena zdolności do rozpoznawania różnych dźwięków werbalnych
• uzyskanie danych do protezowania słuchu i wykazanie korzyści z protezowania
• możliwość rehabilitacji słuchowej przy doborze odpowiednich list artykulacyjnych.

W audiometrii mowy stosuje się przeważnie kilka rodzajów prób:

• listy liczb dwucyfrowych – służące do ustalenia ubytków słuchu dla mowy,
• listy wyrazów jednosylabowych – służące do ustalania ubytków dyskryminacji,
• listy mieszane z wyrazów wielosylabowych,
• testy logatomowe.

W audiometrii mowy określa się :

• próg wykrywania mowy (Speech Detection Threshold, SDT)
• próg rozumienia mowy (Speech Reception Treshold, SRT)
• próg rozróżniania czyli dyskryminacji
• stopień różnicowania (dyskryminacji)
• ubytek różnicowania (dyskryminacji) (Discrimanation Loss, DL)
• szerokość krzywej artykulacyjnej
• poziom nieprzyjemnego słyszenia (Uncomforttable Level UCL, Discomfortable Level DCL)
• dynamiczny przedział (UCL-SRT)
• rozrzut krzywej.